درست همون‌جوری که گفته بود.

سه‌شنبه:

روزی بود که اومده بود برای خداحافظی، اما همون‌جوری که گفته بود از همه خداحافظی نکرد. خوب یادم هست که به‌روال سه‌شنبه‌های گذشته، سرگرم درس خوندن بودم و  اداره نرفته بودم. اگر هم رفته بودم، چون خوب می‌شناسمش، پیش من نمی‌اومد. درست همون‌جوری که گفته‌بود. اما من هرجوری که بود پیداش می‌کردم و  براش آرزوی سربلندی می‌کردم و می‌گفتم: « سفربخیر، مواظب خودت باش. »

با اینکه می‌دونستم سرد برخورد می‌کنه، می‌رفتم، به هر جون کندنی که بود یه لبخند ساده و کج‌وکوله می‌ساختم، یه‌کم این‌پا اون‌پا می‌کردم و خیلی‌زودمی‌گفتم: « خدانگهدار. » 

تو این 9 سالی که از رفاقت‌مون می‌گذشت‌، برخورد گرم و مهربون، شادی و لبخند، ماچ و بوسه، شوخی و جدی، خنده و قهقهه، گریه، بغض، هم‌دردی و ... به‌اندازه‌ای توی حساب پس‌انداز دوستی‌مون بود که اگر این‌بار خشک‌‌و‌خالی ازهم جدا می‌شدیم، می‌شد گذاشت به حساب همون دوستی‌ و صمیمیت گذشته و تلخی اون لبخند هم گوارا می‌شد.

چهارشنبه:

روزی بود که پرواز داشت. پرواز به سرزمین آرزوها. اهل سیر و سفر بود و همیشه دوست داشت بگرده، اما این‌بار سرنوشت زندگی خودش و همسرش به‌این سفر  گره خورده بود.

گفته‌بود که موندنش به‌خیلی چیزها بستگی داره و شاید بمونه. گفته‌بود که شاید برگرده.

کیوان رفت آمریکا و با همسرش زندگی جدیدی رو آغاز کرد...

پنج‌شنبه:

هربخشی از اداره که می‌رفتی، حرف اون بود و سفر رویائی‌اش به ینگه‌دنیا. حتی تاچند روز بعدش هم، هرجا چشم می‌انداختی یه ممَـل آمریکائی می‌دیدی که رفته بالای منبر!.

«خوش به‌حالش!»

«چه‌حالی می‌کنه اونجاا!»

« دَمِش گرم! راحت شد!.»

« چه‌شانسی آورد ناقلا..، آخـــرِ شانسه! »

«دیگه کلاه‌ش بیفته اینجا برنمی‌گرده!»

« یه‌پمپ بنزین بزنه روبراه می‌شه! مثل برت لنکستر!. جو و و نِ ممَـل! »

« خدائی‌اش حقشه. خدا کنه دستش کیمیا بشه، دست به خاک بزنه طلا بشه.. »

« خیلی بامعرفت بود. برای خداحافظی اومد پیشِ ما!. »

« راستی از شما خداحافظی کرد؟. اومد سالن‌ورزش، باهمه خداحافظی کرد.»

« منم بالاَخره می‌رَم، اینجا دیگه جای زندگی نیست!. »

چند ماه گذشت...

کم‌کم زمزمه‌ی برگشتن‌اش پیچید و پیچید و پیچید... فرصت خوبی بود که دوباره آمریکاشناس‌ها از بیکاری دربیان و درباره‌ی سفرش و اینکه چرا سفرش کوتاه‌ شد یه‌پروژه بسازند!، بدون اینکه از هیچ‌چیز خبر داشته باشن.  

« خرج اونجا سنگینه لامصّب!. فیل باشی ازپا درمی‌آی!. »

« حتماْ کار گیرش نیومده!. »

« غُربت خیلی سخته. آدمو مریض می‌کنه!. »

« باید طاقت می‌آورد، خیلی اشتباه کرد!. »

« حیوونی چقدر ضرر کرد، آخـــی!. »

«  ... »

چندروز پیش:

کیوان برگشت، درست همون‌جوری که گفته بود. چندبار سراغشو گرفتم و یکی‌دوتا پیغام گذاشتم. خیلی دلم می‌خواست ببینمش و برخوردش بازهم برام زیاد مهم نبود چون حساب دوستی حالا‌ حالاها پس‌انداز داشت!.

دیروز:

چهارشنبه بود که اومده بود سراغ من، اما من گرفتاری درسی داشتم و بازهم اداره نبودم!. از دفتر من زنگ زد و وقتی صداشو شنیدم یه‌جیغ از خوشحالی زدم و گفتم که هرطور شده خودمو می‌رسونم. یکی دوساعت بعد اداره بودم. چندجا سرزدم که شاید پیداش کنم اما اون رفته بود! که نهار بخوره و برگرده. تو سرما منتظرش بودم و خیلی زود رسید. از همیشه گرم‌تر و صمیمی‌تر شده بود. کیوان اومده بود ایران. آره خودش بود اما کیوان چندماه پیش نبود. خیلی بزرگ‌تر شده بود و یه‌کمی لاغرتر!. یه کیوان سرد و گرم چشیده و باتجربه اومده بود و باخودش گفتنی‌های خیلی‌زیاد و به‌دردبخور سوغاتی آورده بود!. شکرخدا خیلی هم سرحال و روبراه بود و هیچ مشکلی نداشت. چندساعتی باهم بودیم و اون‌قدر حرف زدیم و گفتیم و خندیدیم که تلافی چندماه نبودنش حسابی دراومد.! از اینکه دوباره این‌جاست خوشحالم، بیش‌از اندازه هم خوشحالم و امیدوارم هرجا که هست خوشبخت و سالم باشه. قراره چندصباحی استراحت کنه و در فرصتی مناسب برای آینده‌ یه تصمیم جانانه بگیره و اجرا کنه. من مطمئنم که این کارو می‌کنه، درست همون‌جوری که گفته و از صمیم‌قلب آرزو‌می‌کنم هرتصمیمی که می‌گیره برای خودش و خانواده‌اش بهترین تصمیم باشه.