زُلفِ آشفته‌ی تو، باعثِ جمعیّت ماست  

               چون چنین است، پس آشفته‌تَرَش باید کرد!

...

هَر خَم از زُلفِ پریشانِ تو زندانِ دلی است

                    تا نگویند اسیرانِ کمندِ تو کم‌اند

...

یک عُمر می‌توان سخن از زُلفِ یار گُفت...  

 

نظرات 2 + ارسال نظر
بهشت 12 اسفند 1384 ساعت 04:07 ق.ظ

ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال/ مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش.حافظ
اینو از حافظ تفال زدم فقط برای آنکه اینجا بنویسم و او جوابم را داد
از سیه چشمان و کمان ابرو چی؟از اونا هم میشه ساعتها نوشت؟

مهدی 13 اسفند 1384 ساعت 02:41 ق.ظ http://www.dks.blogfa.com

سلام
چطوری؟ گاه گداری یه سری به ما می زدی تو خونه قبلی ( سراج)
دیگه احوالی هم نمی پرسی

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد