ایرانیان در سده‌های نخستین ـ آنگونه کـه از نوشته‌های بجامانده از آن روزگــاران برمی‌آید ـ مـردمانی بودند سرزنده و شاد که در سرزمینی سرسبز و آباد درکنار یکدیگر به خوبی و خوشی زندگی می‌کردند. هرچقدر مردم شاد و سرخوش بودند، چندین و چند برابر حاکمان و پادشاهان این سرزمین، خوش‌گــذران و بی‌خیال بودند و همین بی‌خیالی‌ها و خوش‌خیالی‌ها بود که سبب شد تا ترکان مغــول و تاتار هوس کنند که این مرز و بوم را بعنوان مرکزی برای تاخت و تاز و غارت و چپاول انتخاب کنند. چنگیز می‌گفت: " من بلای آسمانی هستم که از سوی خداوند بر مردم ایران نازل شده‌ام! "
جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال
مغولهــا کـه " آمدند و کندنـد و سوختنـد و کُشتنـد و بُــردند "، دویست سال بر ایران و ایرانی دست درازی کردند و وحشیانه‌ترین جنایات ممکــن را انجـام دادند و هیچ فریادی را نشنیدند و آنچنان بلائی بر سر مردم ایران آوردند که هنوز پس از گذشت بیش از هفتصد سال از آن تــاریخ، اخلاق و روحیات بجامانده از آن روزگاران در رفتار و گفتار تک تک مردم این سرزمینِ آریایی به چشم می‌خورَد. آن دوران طولانی اختناق و خفقان باعث شد تا فرهنگِ زندگیِ ایرانیــان رنگــی دیگر بگیرد و آهنگِ رفتــار آنان کُنــد و سنگین گــردد. امروز هم مردم شعارهائی در زندگی سرمی‌دهند که همگی حاصل و بازمانده از آن دوران سراسر تهدید و ترس است:
دَمــی را غنیمت شمُــردن!....
نــان را بـه نــرخ روز خـوردن!....
هم‌رنگِ جماعت شدن برای پرهیز از رسوائی!...
آسته رفتن و آسته آمدن به احترام آقا گربه!....
آب باریکه را از دست ندادن!....
سری را که درد نمی‌کند دستمال نبستن!....
راضی بودن به پیشانی‌نوشت!....
پا را به اندازه‌ی گلیمِ خود دراز کردن!....
خلاف جریان آب شنا نکردن!....
و تمام حرف و حدیث‌هائی که انسان را به اعتدال و میانه‌روی سفارش می‌کنند یادگار همان دورانِ تـُـرک‌تازی است. حتی عدّه‌ای پا را از این هم فراتر گذاشته و پیدایش عرفان و تصوّف را ثمره‌ی تــرس از رویــاروئی با حاکمانِ زورگو و مستبد دانستند و گوشه‌گیری و انزواطلبی و ترک دنیا و مافیها را چاره‌ی ناچــارِ مردم آن روزگار...
این پیشگفتاری مختصر بود برای آغاز مطلب!
قبلاً هم گفته بودم که چند وقتی است با رئیس جدید دعوا کردم و یکی دو ماهی هست که هفته‌ای دو روز به اداره می‌رَم و منتظــرم تا مسئولین وقت تکلیفمو روشن کنند!.. ( البته اگر باز مدّعی پیدا نشه که بگه همه‌‌ی اینها روال عادی زندگیمه و تکراری و شوخی!...)
بعد از اینکه اوضاع اینجوری شد، تصمیم گرفتم که اگر با پیشنهادم موافقت کردند، ۱۲ سال سنوات خدمتم رو بازخرید کنم و این درخواست رو به بزرگان قوم هم بصورت روشن و شفّاف اعلام کردم. چشم‌تون روز بـَـد نبینه!، از همون وقتی که من گفتم قصد بازخریدی و رفتن دارم و می‌خوام بدنبال خواسته‌های دلَــم باشم، همین‌جور سیلِ مراجعات حضوری و تلفنی و اس‌ام‌اس و غیره به سمت و سوی من سرازیر شده و تو این مدتِ کم، هر کی که یه‌جوری با من آشنائی داشته پیغام داده که: تو رو خدا دست نگهدار!... و سعی کرده هر طور شده از این کار منصرفم کنه!.... حالا چه جوری؟؟ بفرمائید تعدادی از نظرات این حضرات رو بخونید:
مبادا این‌کارو بکنی‌ها! بیرون هیچ خبــری نیست!....
بـابـا دیوونه شدی مگه؟! بیرون همه بی‌کارَن! زرنگ‌تر از تو داره گــدائی می‌کنه!..
همین الآن می‌خوای 2000 تا فوق‌لیسانس و دکتر بی‌کار و سرگردون نشونت بدَم؟!....
همین آبدارچی و راننده‌ی لیفتراک خودمون رو می‌بینی؟! هردوتاشون لیسانس دارن!....
این آب باریکه رو دودستی بچسب! زرنگ باش بیرون هم برای خودت شغل دوم پیدا کن!....
والله این مبلغ بازخریدی(حدود 10 ملیون تومان) تو مدت یکی دو ماه خرج می‌شه و بیچاره می‌شی!....
اگه 50 ملیون هم دادند قبول نکنی‌ها!.. بگو من فقط می‌خوام برگردم اداره!....
مبارزه‌ی منفی بکن!.. هر چی گفتن بگو: چَشــم!... بعد اگه باب میلت نبود انجام نده!....
اصلاْ با اینها کَل‌کَل نکن!.. سرِتو بنداز پائین کارتو انجام بده!... آسته بیا، آسته برو
برادر کوچکترم (عضو هیئت علمیِ دانشگاه ): " دیوونه نشی‌ها! من الآن چند وقته دارم دربدر دنبال یه کار ثابت می‌گردم! فقط برای بیمه بودنش.... بیرون اوضاع خیلی خیطه...."
من تازه دوزاریم افتاده بنده خدا بــابــام چی کشیده از دست این مادرم!....
بابام که تو دوران جوونی کارخونه دار بوده و واسه خودش دَم و تشکیلاتی بهم زده بوده، تا جائی که 50 الی 60 کارگر زیر دستش بودن، الآن تو 74 سالگی دکون بقّالی داره و من تمامِ اخلاق و بداخلاقی‌هام بی‌‌هیچ کــم و کــاست بــه اون رفته!... یه روزی که بهش اعتراض کردم و گفتم چرا پیشرفت نکردی؟ به من گفت: " هر وقت که خواستم تو زندگیم بلندپروازی کنم و دوقدم پامو از گلیمم اون‌طرفتر بذارم همین مامان جونت فوراً گریه می‌کرد و می‌گفت: " همین آلونک از سرِمون هم زیاده!.. حاضرم خودم و بچه‌هام نون خالی بخوریم ولی نمی‌خوام خدای نکرده به دردسر بیفتیم و به مردم بدهکار باشیم!...."
خلاصه که سرتون رو بیشتر از این درد نمی‌آرم، ولی ریسک‌کردن تو هر زمینه‌ای واسه ما ایرونی جماعت، سخت‌ترین کار دنیاست!... و کمتر از هر جای دیگه‌ی دنیا تغییر رو می‌پذیریم.!. مطمئن باشید.
حیف که قراره نظر ندم نه یعنی مدعی نشم
سلام... به نظر قبلیت پاسخ داده بودم.. اگر رفتی و خوندی بیا دوباره این بیت جدید رو بخون!!! نثر رو بی‌خیال.....!
از لینکی که کیوان به شما داده بود به وبلاگت رسیدم. تا حالا نخونده بودمش ولی از این مطلبتون خوشم اومد. امیدوارم که موفق باشید
لطف دارید... خوشحالم که مطلب مورد پسندتون بوده...
منم مشکل شما رو داشتم و دارم ... پیشنهادم اینه که یه مدت مرخصی بدون حقوق بگیر
سلام... الآن حدود سه ماه هست که حقوق نمی‌گیرم و در مرخصی اجباری هستم...!
مطمئن هستم ! .