خاک ره یار
ای صـبــا نَـکهَتــــی از خــــاکِ رَه یار بیار بــبَر انــدوهِ دل و مُـــــژده‌ی دلـــدار بیار
نُـکتـه‌ی روح‌فــَزا از دهََـــنِ دوسـت بـــگـو نــامـه‌ی خوش خَبر از عالَم اسرار بیار
تـا مـعطـر کنـم از لـُطف نـسیم تــو مشــام شمـــه‌ای از نَـفَـــحــات نَـفـس یار بیار
بـه وفــای تــو کــه خـاکِ رَهِ آن یـــارِ عَــزیز بی غُــباری کــه پـدید آید از اَغـیار بیار
گــردی از رهـگذر دوسـت بـه کــوری رقــیب بَهـرِ آسـایش ایـن دیده‌ی خُـونبـار بیار
خامی‌وساده‌دلی شیوه‌ی جانبازان نیست خَبــــری از بَـــر آن دلبــــر عیار بیار
شُکرِ آنرا که تو در عشرتی ای مُـــرغِ چَمَـن به اسیران قفــس مُـژده‌ی گُــلزار بیار
کامِ‌جان تلخ شُد از صبر که کردم بی‌دوست عـشوه‌ای زان لبِ شیرین شکربار بیار
روزگاری‌است که دل چهره‌ی مقصـود ندید ســاقیا آن قَـــــدح آینــه کـــردار بیار
دلق حافظ به چه‌ارزد؟ به مِی‌اش رنگین کُن وآنگهش مست و خراب از سرِ بازار بیار
-------------------
حافظ
