بنده پروری !

شَطح : سخنی است که ظاهری غیر طبیعی دارد امّا دیگران را به گونه ای طبیعی به واکنش وامی دارد . از زمانی که عرفان به وجود آمد سخن شَطح آمیز نیز بگونه ای با آن همراه بود ... مثلاْ حَلّاج می گفت : انَا الحَق ... من خُدا هستم ! بایزید بسطامی می گفت : لَیسَ فی جُبَتی سِوالله .. در جامه من هیچ چیز جز خدا نیست !!! ابوالحسن خرقانی نیز می گفت : من دو سال از خدا کوچکتر هستم . !! البَتّه برای گفتن سخنان شَطح آمیز شرایطی لازم است و حتی هر عارفی نیز اجازه شَطح گوئی ندارد .. بسیاری از این سخنان از عارفانی است که به آنان عُقَلای مَجانین می گویند .........
گویند یکی از این عارفان ، ژنده پوشی بود که جامه هائی بسیار کهنه و پاره بر تن داشت .  روزی از روزها پس از پیمودن مسیری طولانی با سر و روئی بسیار نامناسب ، به دروازه شهری رسید . در زیر آفتاب سوزان ، خسته و وامانده و گرسنه بود و نای راه رفتن نداشت . بر دروازه شهر ، لشکر سلطان را دید که مشغول گشت زنی بودند . سربازانی بسیار آراسته و مُنَظّم ، با تشریفاتی بسیار مُجَلّل و جامه هائی گرانبها که بر اسبانی تیز تک و چالاک سوار بودند و بر دروازه شهر می گشتند .. یکی از سربازان از عارف ژنده پوش پرسید : کیستی درویش ؟؟ عارف پاسخ داد : بنده خدا هستم ! . سپس رو کرد به یکی از اطرافیان و پرسید : این سربازان ، بندگان کدام سلطانند ؟ پاسخ شنید : اینـان بندگان سلطان فِـلانِ اِبنِ فِـلان هستند .. عارف سر بر آسمــان برداشت و بــا آوازی غمگین گـُفت : بــار خـُـدایا ، ، بـنـده پـروری را از این سُلطان بیآموز !!!